Pogrzeb Rembertów
W Rembertowie, Gdzie Dusze Śpiewają Ode,
W Rembertowie, gdzie cienie tańczą o zmierzchu. Tam, gdzie Biały Dąb szeleści wierszami wieków, W tej ziemi przesiąkniętej historią i tajemnicą. Pogrzeb staje się balladą, którą każde serce rozumie.
W ciszy, gdzie słowa znaczenia nabierają głębokiego. Tam, gdzie każda łza jest jak wiersz wypisany piórem smutku, Dzielnica Rembertów staje się kartą w księdze życia. Znaczącą stroną, gdzie tęsknota staje się poezją w ruchu.
Odsłaniając wspomnienia jak strony starożytnej księgi. Przywołujemy historie, które płyną jak rzeki czasu. Tam, wśród starych drzew i kamieniczek ukwieconych, Pogrzeb staje się eposem, który niknący czas odnowił.
W tej ziemi, gdzie życie przegina się pod ciężarem lat, Ale pamięć odciska się głęboko w mokrym gruncie, Tam, gdzie żale przenikają powietrze jak dźwięk, Pogrzeb to melodia, która rozbrzmiewa w sercach tych, co zostają.
W Salonie Pożegnań, gdzie świece tańczą i dźwięk łez brzmi, Tam, gdzie tęsknota spotyka się z miłością w ostatnich spojrzeniach, Pogrzeb w Rembertowie staje się poematem, Który wie, że każda dusza nosi w sobie swoją własną epopeję.
I tak w ciszy i smutku, tam, gdzie wspomnienia jak piękny wiersz płyną. Pogrzeb w Rembertowie staje się hymnem dla duszy. Pisany łzami i uśmiechami, wspomnieniem i nadzieją. Świadectwem, że każde życie jest poezją, która odchodzi w wieczność.
Pogrzeb Rembertów
